۱۴۰۴.۰۷.۲۰
با گسترش زندگی مدرن و کاهش زمان افراد برای آشپزی، استفاده از غذاهای آماده و کنسروی به ویژه در میان افراد شاغل یا کسانی که تنها زندگی می کنند، رواج زیادی یافته است. در شرایطی که خستگی و کمبود وقت فرصت پخت غذا را نمی دهد، کنسروها ساده ترین و سریع ترین راه رفع گرسنگی محسوب می شوند.
اما ریشه شکل گیری این نوع از غذاها به دلایل و شرایطی کاملاً متفاوت باز می گردد. در اواخر قرن هجدهم میلادی، همزمان با جنگ های پی‌درپی و قحطی های ناشی از آن، ناپلئون بناپارت به منظور تأمین جیره ای ایمن و پایدار برای سربازانش، جایزه ای ۱۲ هزار فرانکی برای کسی تعیین کرد که بتواند راهی مطمئن برای نگهداری بلند مدت مواد غذایی ارائه دهد.
در این میان، نیکلاس آپرت آشپز و شیرینی پز فرانسوی، در سال ۱۸۰۴ موفق شد با استفاده از ظروف شیشه ای دربسته و درزگیری شده با موم و چوب پنبه و سپس حرارت دادن آن ها در آب جوش، اولین روش مؤثر نگهداری غذا را ابداع کند. وی در سال ۱۸۱۰ با انتشار کتابی تحت عنوان هنر نگهداری مواد حیوانی و سبزیجات، موفق به دریافت جایزه شد و امروزه از او به عنوان پدر صنعت کنسروسازی یاد می شود.
اندکی بعد، پیتر دوراند مخترع بریتانیایی با استفاده از قوطی های آهنی با روکش قلع، این روش را توسعه داد و به تدریج، صنعت کنسروسازی از انحصار کاربرد نظامی خارج شد و به عنوان راهکاری عملی برای سفرهای طولانی و استفاده عمومی گسترش یافت.
نمونه ای تلخ از نیاز به چنین فناوری، سرنوشت گروه دونر در دهه ۱۸۴۰ میلادی بود، مهاجرانی که در مسیر سفر به کالیفرنیا، در برف و کولاک زمستان گیر افتادند و برخی از آنان برای زنده ماندن به خوردن اجساد روی آوردند. شاید اگر امکان نگهداری مطمئن غذا در آن زمان فراهم بود، پایان این داستان به گونه ای دیگر رقم می خورد.
کنسروها در ابتدا با هدف تأمین غذای سالم و ماندگار برای سربازان در زمان جنگ و جلوگیری از بحران هایی مانند قحطی یا گرسنگی در سفرهای طولانی طراحی شدند. اما امروزه مصرف آن ها بیشتر به دلیل کمبود وقت یا سبک زندگی پرمشغله رواج یافته است. با این حال، نباید فراموش کرد که فرهنگ تغذیه سالم بر پایه استفاده از مواد غذایی تازه استوار است.