۱۴۰۴.۰۷.۲۰
گوجه فرنگی برای اولین بار توسط آزتک ها و قبایل آمریکای مرکزی مصرف شد. نام آن نیز از واژه آزتکی tomatl گرفته شده است. در ابتدا، مردم اروپا و آمریکا به دلیل اسیدی بودن گوجه فرنگی و واکنش آن با ظروف سربی، تصور می کردند این میوه سمی است. همچنین وجود ماده ای به نام سولانین در بخش های سبز گوجه فرنگی باعث ترس بیشتر از مصرف آن شده بود.
در ایران، ورود گوجه فرنگی به دوران قاجار و به واسطه علاقه دوست محمد خان معیر الممالک به گل و گیاه باز می گردد. او بذر گوجه فرنگی را از اروپا به ایران آورد و در باغ فردوس تهران کاشت. در ابتدا مردم از خوردن این میوه خودداری می کردند تا این که عبد الصمد میرزا عزالدوله، برادر ناصر الدین شاه، در سفری به باغ فردوس دستور داد گوجه فرنگی را در غذا استفاده کنند. پس از مصرف آن توسط شاهزاده و عدم بروز مشکلی، دیگران نیز با خیال راحت آن را مصرف کردند.
جالب این که گوجه فرنگی در ابتدا بادمجان ارمنی نامیده می شد، چون از ارمنستان نیز وارد ایران شده بود و بوته آن شباهتی به بادمجان داشت. برخی افراد آن زمان گوجه فرنگی را حرام می دانستند و از ورود آن به خانه خود جلوگیری می کردند.
امروزه رب گوجه فرنگی به یکی از مواد غذایی پرمصرف در ایران تبدیل شده است. با این حال، بهتر است به جای خرید رب های گوجه فرنگی بسته بندی شده در قوطی، از رب های شیشه ای استفاده شود، به این علت که رب گوجه فرنگی اسیدی است و می تواند باعث آزاد شدن مواد مضر از پوشش قوطی شود.
و در آخر استفاده از رب گوجه فرنگی تهیه شده در منزل یا استفاده از خود میوه گوجه فرنگی در پخت غذا می تواند انتخاب سالم تری باشد.